The tendency of the judiciary to delimitation the amount of whipping

Document Type : Research Paper

Authors

1 aaa

2 imam sadiq a.s university

Abstract

Criminal courts have recently ruled that whipping more than 74 strikes while maintaining the nature of punishment, relying on the multiplicity and necessity of aggravated punishment. The basis for such a judicial action is sometimes the title of the multiplicity of criminal behavior and, in fact, the imposition of punishment on multiple crimes and not a single act; However, the legislature has explicitly banned the collection of punishments for criminal offenses. Sometimes, the multiplicity of different dignity on a single verb, including the soul of multiplicity, is the basis for justifying whipping.This approach, while leading to the development of the whipping penalty in a quantitative manner and in many cases exceeding the whipping limit, is, contrary to the jurisprudential principles, the limitation of the punishment of whipping; On the other hand, it is not compatible with the legislative policy of reducing the corporal punishment and the desire for social punishment.The practice of recent years has been adopted in a situation where the Islamic Penal Code in 1392, by classifying the punishments of whipping, lays the whip on the sixth floor and the maximum punishment of this class is 74 blows. Punishment for more than 74 blows has no legal definition except in the prescribed cases, and it goes beyond the limits of the penal classes, and therefore it is not possible to comply with the penal code.The formation of this procedure has also undermined the \"principle of legality of punishment\" emphasized by Article 36 of the Constitution.

Keywords

References

  1. 1.     بهره‌مند، حمید (1396)، «درجه‌بندی تعزیرات، از نوآوری تا بازاندیشی»، مجلس و راهبرد، ش 92، صص 111-135.

    1. توجهی، عبدالعلی (1395)، آسیب‌شناسی قانون مجازات اسلامی، چ 3، تهران: مرکز مطبوعات و انتشارات قوۀ قضاییه.
    2. حائری، سیدکاظم (1386)، «انواع تعزیر و ضوابط آن فقه و اصول»، فقه اهل بیت، ش 51، صص 3-33.
    3. حبیب‌زاده، محمدجعفر؛ علی‌پور، عادل (1392)، «منع مجازات اعدام تعزیری در فقه امامیه»، مطالعات فقه و حقوق اسلامی، ش 9، صص 43-66.
    4. خاکی، محمدرحیم (1392)، «تعیین مجازات شلاق، بیش از تعداد حدی در تعدد و تکرار جرائم تعزیری»، رویۀ قضایی، ش 4 و 5، صص 69-84.
    5. سبحانی، جعفر (1390)، تقریرات درس خارج فقه، 19/02/1390، دسترسی در:

    http://www.eshia.ir/feqh/archive/text/sobhani/feqh/89/900219/

    1. علی‌آبادی، عبدالحسین (1367)، حقوق جنایی، ج 2، چ 1، تهران: فردوسی.
    2. فاضل لنکرانی، محمدجواد (1385)، تقریرات درس خارج اصول، 01/03/1385، دسترسی در:

    http://fazellankarani.com/persian/lessons/962/

    1. مصطفی‌زاده، فهیم (1392)، قانون مجازات اسلامی مصوب‎۱۳۹۲در پرتو نظرات شورای نگهبان، چ 1، تهران: پژوهشکدۀ شورای نگهبان.
    2. معاونت آموزش و تحقیقات قوۀ قضاییه (1382)، مجموعه بخشنامه‌ها (شورای عالی قضایی)، ج 1، قم: معاونت آموزش و تحقیقات قوۀ قضاییه.
    3. مکارم شیرازی، ناصر (1383)، تعزیر و گسترۀ آن، چ 1، قم: انتشارات مدرسه الامام علی بن أبی طالب علیه السلام.
    4. منتظرى، حسینعلى (1367)، مبانى فقهى حکومت اسلامى، ترجمۀ محمود صلواتى و ابوالفضل شکورى، ج 3، قم: مؤسسۀ کیهان.
    5. مهرپور، حسین (1371)، مجموعه نظریات شورای نگهبان، ج1، تهران: کیهان.
    6. نوبهار، رحیم؛ عرفانی‌فر، امیر (1396)، «واکاوی تحلیلی-انتقادی تفاوت‌های میان حد و تعزیر»، راهبرد، ش 82، صص 207-240.
    7. هاشمی، سیدمحمدامین (1388)، «قاعدۀ التعزیر دون الحدّ»، فقه اهل بیت، ش 57، صص 178­-222.
    8. آخوند خراسانى، محمدکاظم بن حسین (1409ه.ق)، کفایه الاصول، چ 1، قم:‏ مؤسسۀ آل ‌البیت علیهم السلام‏.
    9. اردبیلى، سیدعبدالکریم موسوى (1427ه.ق)، فقه الحدود و التعزیرات، ج 2، چ 2، قم: موسسه النشر لجامعه المفید.
    10. برقى، ابوجعفر احمد بن محمد بن خالد (1371ه.ق)، المحاسن، ج 1، قم: دار الکتب الإسلامیه.
    11. حائرى، سیدعلى بن محمد طباطبایى (بی‌تا)، ریاض المسائل (ط–القدیمه)، ج 2، قم: مؤسسۀ آل البیت علیهم السلام.
    12. حرّ عاملى، محمد بن حسن (1409ه.ق)، وسائل الشیعه، ج 28، قم: مؤسسۀ آل البیت علیهم السلام.
    13. حلبى، ابوالصلاح، تقى‌الدین بن نجم‌الدین (1403ه.ق)، الکافی فی الفقه، اصفهان: کتابخانۀ عمومى امام امیرالمؤمنین علیه السلام.
    14. خوانسارى، سیداحمد بن یوسف (1405ه.ق)، جامع المدارک فی شرح مختصر النافع، ج 7، قم: مؤسسۀ اسماعیلیان.
    15. خویى، سیدابوالقاسم (1422ه.ق)، مبانی تکمله المنهاج، ج 1، قم: مؤسسة إحیاء آثار الإمام الخوئی (ره).
    16. سبزوارى، سیدعبدالأعلى (1413ه.ق)، مهذّب الأحکام، ج 27، قم: مؤسسۀ المنار.
    17. صدر، سیدمحمد (1420ه.ق)، ماوراء الفقه، ج 9، بیروت: دار الاضواء للطباعه و النشر و التوزیع.
    18. صدوق، محمّد بن على بن بابویه (1413ه.ق)، من لا یحضره الفقیه، جلد 4، قم: دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
    19. طرابلسى، قاضى ابن براج عبدالعزیز (1406ه.ق)، المهذب، ج 2، قم: دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
    20. کلینى، ابوجعفر محمد بن یعقوب (1407ه.ق)، الکافی (ط-الإسلامیه)، ج 7، تهران: دار الکتب الإسلامیه.
    21. مجلسى دوم، محمدباقر بن محمد تقى (1410ه.ق)، بحار الأنوار، ج 76، بیروت: مؤسسه الطبع و النشر.
    22. نایینی، محمدحسین (1376)، فوائد الاصول، ج 2، چ 1، قم: دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
    23. هاشمى شاهرودى، سیدمحمود (1423ه.ق)، قرائات فقهیه معاصرة، ج 1، قم: مؤسسۀ دائرةالمعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بیت علیهم السلام.

Files

Share

How to cite

Statistics